Kintsugi in beweging: hoe mijn werk zich vernieuwt, maar in de kern hetzelfde blijft
De afgelopen tijd is er veel veranderd. Nieuwe rituelen, nieuwe vormen, en daarmee een vernieuwde website.
En toch voelt het niet alsof ik iets achter me laat — alles begint vanzelf zijn plek te vinden.
Wat ooit begon met één gouden lijn op een gebroken vaasje, is inmiddels uitgegroeid tot iets veel groters.
Kintsugi is niet alleen meer wat ik dóe, het is hoe ik kijk, werk en leef.
De essentie blijft: verbinden wat gebroken is
Of het nu gaat om een urn, een schaaltje tijdens een workshop, een schaal tijdens een teamuitje of het inspireren met een presentatie over Kintsugi —
steeds weer draait het om hetzelfde: iets dat gebroken is, aandacht geven.
Niet om het te verbergen, maar om het te herstellen met goud.
Die metafoor blijft mijn kompas.
Wat ik vandaag maak of begeleid, is een vorm van verbinding.
Soms letterlijk, met lijm en goudstof.
Vaak symbolisch, in een ritueel waarin mensen iets vieren, verwerken of iets nieuws verwelkomen.
Kintsugi: verandering hoort bij groei
Door de jaren heen heb ik ontdekt dat Kintsugi niet stilstaat.
Het beweegt mee met wat mensen nodig hebben — en met wat ik zelf leer.
Van workshops met verdieping, tot urnen die een verhaal dragen, tot rituelen waarin licht een symbool van herinnering wordt.
En soms ook door simpelweg te delen wat Kintsugi mij heeft gebracht — in een lezing, presentatie of inspiratiesessie.
Elke stap voelt als een natuurlijke uitbreiding van diezelfde bron:
schoonheid in imperfectie, betekenis in breuk.
Sommige vormen ontstaan vanzelf, anderen vragen tijd of moed.
Maar allemaal draaien ze om hetzelfde: het zichtbaar maken van de gouden verbinding.
De nieuwe lijnen
Met de vernieuwde website krijgt dat nu ook letterlijk vorm:
Workshops & Specials, waarin mensen zelf aan de slag gaan met hun eigen symboliek van herstel.
Urnen & Rituelen, waar herinnering tastbaar wordt.
Kintsugi Art, waarin de kunst op zichzelf mag spreken.
Stilstand bestaat niet
Ik geloof dat alles wat leeft, verandert.
En dat is precies wat Kintsugi me steeds weer leert: de breuk hoort erbij, het herstel brengt verdieping.
Mijn werk blijft in beweging, net als ikzelf. Maar wat blijft, is de kern.
De gouden lijn die alles verbindt.
Liefs, Rachel