Een stukje geluk
Een stukje geluk
De liefde was voelbaar. Van moeder Gerda en zoon Hendrik, voor elkaar en ook voor Ad. In elk mailtje in mijn mailbox, in elk gesprek dat daarop volgde.
Ad, de grote liefde van Gerda, kwam twee jaar geleden te overlijden. Tot voor kort had zijn as nog geen bestemming gekregen. “Ad zelf had er niks om gegeven dat hij bewaard zou worden,” maar voor Gerda en Hendrik was het belangrijk. Net zo belangrijk dat het geen standaard urn zou worden. Geen tierlantijnen, vogeltjes of frummels. Jarenlang was er niets dat passend voelde.
Hendrik, uitvaartmedewerker, kwam mijn Kintsugi Urnen tegen bij zijn werkgever. Hij vond ze meteen bijzonder. Toen hij foto’s naar Gerda stuurde, was er direct een klik. Een zwarte fles die ik als basis had gebruikt, vertoonde verticale breuken, uitwaaierend naar boven. Ze leenden zich perfect voor de stam, de takken en bladeren van een levensboom die ik eraan had toegevoegd.
Ik hoor Gerda nog zeggen, met emotie in haar stem: “Ik zag hem en wist meteen, dit is de urn voor Ad. Hij hield van een borreltje en van het leven. Dit is gewoon Ad.”
Kintsugi Urnen zijn uniek. Niet alleen omdat ze met de hand worden gebroken en hersteld volgens het Kintsugi Ritueel, maar ook vanwege de symboliek, de diepere betekenis, de persoonlijke lading die ze dragen. De gouden breuken vertellen een verhaal van liefde en verlies. Ze maken de herinnering niet gebroken, maar juist betekenisvol — een teken van hoe we iemand hebben liefgehad.
We ontmoetten elkaar in mijn atelier in Tiel, waar een mooi gesprek volgde. Gerda was geroerd en vond de flesurn nog mooier dan op de foto. Hendrik vond ook een klein exemplaar voor zichzelf.
Achteraf ontving ik dit prachtige bericht, waarvan me op het hart werd gedrukt dat ik het mocht delen:
Hey Rachel,
Ik wilde nog even iets met je delen. Ik heb vandaag allebei de urnen gevuld, zodat ik hem gelijk naar mijn moeder kon brengen. Ik kom daar aanrijden en zie mijn moeder op het balkon zitten. Op het moment dat ik uitstap en jouw tasje van de achterbank pak, is mijn moeder opeens verdwenen.
Ik kom boven en tref mijn moeder aan, he-le-maal in tranen. Ze was (en is) zo vreselijk blij met de urn; dat is niet in woorden uit te drukken. Er werd mij ook direct gezegd dat ik jou een bericht moest sturen met 1000 maal dank. Ik heb best wel eens iemand gelukkig gezien, maar mijn moeder de laatste twee jaar niet meer zoals vanmiddag.
Dus bij deze. Namens mijn moeder, en ook zeker namens mij: 1000 maal dank hoe gelukkig je ons hebt gemaakt. Wat dit voor mijn moeder heeft gedaan is onbetaalbaar.
Met vriendelijke groeten, Gerda en Hendrik
De meegestuurde foto had de naam ‘Een stukje geluk’.
Wat ben ik toch dankbaar dat ik op mijn manier een stukje geluk heb mogen bijdragen.
Warme groet, Rachel
